همه با هم هیس!

شیرین دختری است که در هشت سالگی با بی‌توجهی و سهل‌انگاری پدر و مادرش، مورد تجاوز جنسی قرار می گیرد. این واقعه بر روان او تاثیر می گذارد تا بدان جا که نامزدی اولش را با فرار، نامزدی دومش را با خودکشی و نامزدی اخرش را با قتل به پایان می رساند . آنچه این زخم را عمیق‌تر می‌کند و واقعه را به فاجعه ختم می‌سازد، این است که دخترک هیچ‌کس را نمی‌یابد تا دردش را با او در میان بگذارد.

هیس! دخترها فریاد نمی‏زنند که به اذعان بسیاری از منتقدین، یکی از بهترین کارهای پوران درخشنده از لحاظ ساختاری است، فیلمی با دغدغه معضلات اجتماعی که با انگاره های مختلفی از آن یاد می شود.  از نکات مثبت فیلم پرداختن به موضوع توجه والدین به فرزندان است. دقتی که در جامعه امروزی تا حدی بین برخی از والدین کم دیده می شود. از طرف دیگر این فیلم در قضاوت خود به جای تعیین مقصر، به چند عاملی بودن وقایع و اتفاقات توجه می کند و والدین، معلمان و مسئولین را در ایجاد یک فرهنگ موثر می داند. برخی معتقدند هیس یک آسیب شناسی دراماتیک از معضلی است که بنا بر باورهای غلط نانوشته در فرهنگ، سنت و جامعه ما همواره مغفول مانده است. و موضوع بی دقتی والدین و ناتوانی کودکان، زاویه نگاه فیلم ساز را متوجه قشری کرده که آنها را به خوبی می شناسد یعنی دختران و زنان. محور فیلم هم آسیب شناسی معضل آزار دختربچه ها و پیامدهای آن است. و برخی هیس را فقط در یک آسیب‌شناسی اجتماعی خلاصه نمی‌دانند؛ بلکه طعنه‌های قضایی و حقوقی فیلم به قصاص و ادعای خاص از خشک و نامنعطف بودن قوانین آن نیز در پایان فیلم را مورد توجه قرار می دهند. البته به نظر نمی‌رسد در این فیلم به مانند برخی فیلم‌های دیگر، نفس و ذات حکم قصاص زیر سؤال رفته باشد، بلکه کارگردان به زعم خود می‌کوشد شرایطی را برای به نقد کشیدن اجرای نامنعطف قوانین هموار سازد که باید توجه داشت حکم قصاص قطعی برای فردی که ولی دم ندارد از منظر اسلام باطل است چرا که در این صورت؛ ولی دم حاکم شرع است که طبق قانون با عفو یا دریافت دیه، قاتل از مرگ رهانیده می شود. اما سازنده  ناخواسته با توبیخ قانون قصاص در دیالوگ های خانم زارعی در نقش وکیل مدافع شیرین و تصمیم جابجایی شهاب حسینی از بازپرسی پرونده ها به دایره تدوین قوانین بر این برداشت از فیلم که انتقادی بر قانون قصاص باشد دامن می زند. از طرف دیگر به چالش کشیدن بحران‌هایی از این دست –تجاوز به کودکان- امری پسندیده تلقی و هیس به عنوان یک فیلم پیشرو به خیلی‌ها جرات اندیشیدن داده و امید آن می رود که توانسته باشد قدری از سکوت و شرم اجتماعی نابجای حاصل از یک تجاوز خاموش را فرو ریزد تا روشنگری شده و از خوش‌بینی حاکم بر روابط کاسته و همراهی ناخواسته با متجاوز صورت نپذیرد. از سوی دیگر، غیرقابل انکار است هرچه به مسایل این‌چنینی بیشتر و آزادانه‌تر پرداخته شود، از قبح آن کسر و بر عادی‌سازی‌اش افزوده شده و فضای عمومی جامعه مسموم می گردد. و گاهی نیز این نوع فیلمها به ابزاری برای ارائه چهره منفی و سیاه از جامعه در جشنواره های خارجی تبدیل می شود.

متن کامل این مقاله را از اینجا مشاهده فرمایید